Rachid - Beschermd Wonen

Rachid (54) kwam begin jaren ’90 definitief naar Nederland. Zijn ouders bleven in Marokko. Rachid werkte naar tevredenheid bij Van der Valk, zijn zussen woonden ook in Nederland, eigenlijk ging alles best aardig in het leven van Rachid. Maar toen werd hij ziek. ,,Psychisch ziek. Ken je dat liedje, broer? El mondo loco? Zo is het, zo is het…”

Rachid verbleef geruime tijd bij Parnassia, de instelling voor geestelijke gezondheidszorg in Den Haag. Langzaam maar zeker kreeg hij zijn leven op de rails. Hij woonde in een pension en spelde iedere week de lokale krant, op zoek naar een zelfstandige woonruimte. Via de sociale werkplaats kon hij aan het werk. Over de stoel hangt een feloranje jasje van de groenvoorziening. ,,Omni Groen! Daar heb ik gewerkt. Ik heb groene vingers en ik kan goed koken. Ken je Instituut Clingendael? Dat park, dat hield ik netjes.”

Niet alleen vond hij een baan, ook kon hij terecht in een woning. Na een diepe inzinking had Rachid zijn leven aardig op de rails. Maar toen ging het toch nog behoorlijk mis. ,,Mijn vader overleed. Ik had geen geld om naar Marokko te gaan. Ik heb alle muren in mijn huis gekust en ben naar Duitsland gegaan. Daar woonde een kennis van mij. Een jeugdvriend uit Marokko.”

"In Parijs kwam ik terecht in het Paviljoen Schizofrenique. Tja, schizofrenie, wie heeft dat eigenlijk niet?"

Bij die jeugdvriend is hij nooit aangekomen. Hij werd in Duitsland door de politie meegenomen. In de war, geagiteerd. Verdwaald, eigenlijk. De Duitse politie zette hem na een paar dagen cel af bij de grens. Maar Rachid ging niet terug naar huis. Hij ging naar Parijs. ,,Daar kwam ik terecht in het Paviljoen Schizofrenique. Tja, schizofrenie, wie heeft dat eigenlijk niet? El mondo loco. Zo is het, broer.”

Na drie maanden werd hij naar huis gestuurd. Terug naar Nederland. Hij belandde niet bepaald in een warm bad. De sleutels van zijn huis was hij kwijt, hij ontving geen uitkering meer en iemand anders hield het park van Clingendael netjes. En dan waren er nog zijn zussen. Ziek van bezorgdheid en opgelucht en kwaad nu hij terug was. Zelf was hij zijn stem kwijt. ,,Ik was sprakeloos.”

Rachid belandde tussen de junks en de daklozen rond het Centraal Station van Den Haag. Daar had hij nu waarschijnlijk nog gezeten als hij niet via allerlei hulpverlenende instanties uiteindelijk in een pension van LIMOR terecht was gekomen. Boven de bank hangt nog steeds een foto van de medewerkster die hem daar toen heeft opgevangen. 

De ergste puinhopen in zijn leven kon hij, met hulp van LIMOR, opruimen. Eerst kwam zijn stem terug, en uiteindelijk belandde hij in de beschermde woonvorm van LIMOR, waar hij zich prima redt. ,,Ik ben heel tevreden hier. Ik woon hier al heel lang en ik denk dat ik hier ook nog heel lang blijf wonen. We doen ons best en God doet de rest.”